Некалькі гадоў назад пазнаёмілася з сям’ёй Юганаў: Эдуард Пятровіч і Ніна Васільеўна адзначалі сваё “залатое вяселле”. У смаргонскім загсе была з гэтай нагоды ўрачыстасць, якую я асвятляла ў мясцовай газеце. А праз нейкі час лёс звёў нас ізноў. Я апынулася на іх лецішчы ў Гаранях. Сказаць, што была ўражаная, - мала. Дом з незвычайным інтэр’ерам, нібы партал у мінуўшчыну, зноў і зноў прыцягваў і клікаў пад свой дах. І кожны раз, наведваючыся на госці да Юганаў, нібы пагружаюся ў атмасферу даўніны, дзе няма мітусні, а ёсць засяроджанасць, утульнасць, адчуванне абжытасці і грунтоўнасці.
Ні пра якія сучасныя ды- зайнерскія рашэнні аздаблення дачнага доміка, тым больш пра звышмодны вінтажны стыль у афармленні інтэр’еру Ніна Васільеўна не думала, калі яны з мужам у далёкія 90-я мінулага стагоддзя набылі вясковую хатку ў Гаранях. Найперш гаспадыні, як сапраўднай турыстцы-пешаходніцы, ды яшчэ рамантычнай асобе, спадабаўся навакольны пейзаж: некрануты лес, возера, лебедзі. Чыста інтуітыўна яна адчувала, што ў такім месцы і жытло павінна быць адпаведным – звонку і знутры з характэрнымі рысамі аўтэнтыкі.
Эдуард Пятровіч перабудоўваў дом, які паступова набываў выгляд казачнага церамка, а гаспадыня напаўняла яго адмысловай атрыбутыкай. Назваць гэтыя рэчы проста мэбляй ці начыннем жылля, не зусім дакладна. Сказаць, што яна хацела стварыць прыватны этнаграфічны музей, таксама няпраўда. Проста жанчыне падабаліся старажытныя рукатворныя рэчы з натуральных матэрыялаў, і наогул, як яна сама выказваецца: “Люблю стар’ё!”
